سر اگر بر آسمان یا بر زمین مالیده ام

آستانش کرده ام یاد و جبین مالیده ام

برگ و ساز تر دماغیهای من فهمیدنی ست

عطری از پیراهنش در پوستین مالیده ام

سوز دل احسان پرست هر فسردن مایه نیست

من به کار شعله چون شمع انگبین مالیده ام

موی پیری شعلهٔ امید را خاکستر است

درد سر معذور صندل بر جبین مالیده ام

کوکبم آیینه در زنگار گمنامی گداخت

حرص پندارد سیاهی بر نگین مالیده ام

گوهر صد آبرو در پرده حل کرد احتیاج

تا عرق واری به روی شرمگین مالیده ام

جز ندامت نیست کار حرص و من بی اختیار

از پی مالیدن دست آستین مالیده ام

نالهٔ دل گر کسی نشنید جای شکوه نیست

گوش خود باری به این صوت حزین مالیده ام

نیستم بیدل هوس پروانهٔ این انجمن

چشم عبرت بر نگاه واپسین مالیده ام